Mayke

Mayke (20-04-1997 – 28-02-2006)

De man die me op het idee van de stabij liet komen (zie ook onder Stabij > Waarom heb ik voor een stabij gekozen?), woonde in de straat achter mijn ouders. Hem heb ik gevraagd of hij wel eens een nestje van een van zijn honden had. Dit was het geval: de jongste hond was ook zelf gefokt (net als haar moeder overigens). Het zou alleen nog wel even een tijdje duren voor hij weer een nestje zou doen, want de oudste werd niet meer gedekt en de jongste was nog niet oud genoeg. Of ik geduld had. Ja hoor, ik wilde graag op een pup van deze moeder wachten.

Het wachten duurde erg lang: de keer dat het teefje gedekt zou worden, bleek de uitverkoren vader op stap te zijn gegaan. Hij keerde niet op tijd terug om te dekken en deze keer ging het dus niet door. Later bleek dat de hond bij andere mensen was terechtgekomen en het heeft een paar weken geduurd voor hij weer thuis was. Toen het teefje weer loops was, heeft de dekking wel plaatsgevonden. Een paar weken later kreeg ik via mijn ouders te horen dat de pups waren geboren: 6 pups waarvan 3 teefjes en 3 reutjes.

Mayke keuze
Keuze: Mayke

Na drie weken mocht ik een kijkje bij ze komen nemen. De lange reis met de trein en de bus ondernomen (ik had toen nog geen rijbewijs en auto) en daar waren ze: de kleinste pups die ik ooit gezien had. Nu was dat niet zo verwonderlijk want ik had nog nooit (jonge) pups gezien!!!. Ik had voor me zelf uitgemaakt dat ik een teefje wilde hebben. Ik mocht direct een teefje uitzoeken. Er waren nog 2 beschikbaar: het andere teefje ging naar iemand die persé een pup met een heel zwart kopje wilde. Deze twee hadden allebei een wit blesje. Maar welke moet je kiezen? Ze waren nog maar 3 weken, dus met ze spelen of iets dergelijks was er nog niet bij. Ze werden beide voor me op tafel gelegd. Ik pakte er eentje op en ging op de bank zitten. De andere kreeg ik er ook bij op schoot. Deze wilde meteen van mijn benen af kruipen terwijl degene die ik zelf had gepakt met haar kleine kopje naar me op keek! Voor mij was het toen duidelijk: deze ging met me mee als ze oud genoeg was. Helaas moest ik toen weer afscheid nemen.

 Toen de pups 6 weken oud waren, ben ik weer op bezoek geweest. Het was heel mooi weer en de pups waren lekker buiten op het terras in de tuin aan het spelen. Inmiddels woonden ze met moeder en oma in de ruime schuur. Dit betekende overigens niet dat er niet veel interactie was met mensen: de fokker en zijn vrouw woonden die weken bijna in de tuin: het was zulk mooi weer en de pups waren zo leuk dat ze er veel bij waren. Ook kwamen er veel kinderen uit de buurt kijken en gingen de pups na de eerste entingen ook regelmatig mee naar buiten aan een riempje.

Met z’n allen op een bankje. Mayke is tweede van rechts

Na 8 weken mocht ik Mayke (zo ging mijn pupje heten) ophalen. Een stagiair bij het werk van mijn vader, woonde in mijn buurt en met hem mocht ik ‘s ochtends meerijden naar Friesland. Dit scheelde heel veel tijd en daardoor kon ik dezelfde dag nog met Mayke naar huis.

Samen met de bus, de trein en de metro is voor een kleine pup een hele reis. Maar die heeft ze glansrijk doorstaan: niet gepoept, geplast of in paniek geraakt. Nee, heel rustig op schoot of op de handdoek op de stoel naast me gelegen. In de metro in mijn armen en ook toen alleen maar vol vertrouwen. Na nog een stukje lopen (en even een plasje doen) waren we eindelijk thuis!