Ik ben opgegroeid met de honden van mijn oma en ooms en tantes. Zelf mochten we geen hond hebben. Toen ik ouder werd, mocht ik de hond van mijn oma ook uitlaten. Meestal liepen de honden van mijn oma alleen in de (grote) tuin van mijn oma, echt uitlaten gebeurde niet of nauwelijks. Het hondje mocht eigenlijk niet loslopen, maar ik wist zeker dat ze naar mij zou luisteren. In het bos vlakbij mijn oma, ging ze dan ook gewoon los. Dit is nooit een probleem geweest, ze luisterde inderdaad naar me. In deze tijd is het voor mij duidelijk geworden dat ik ooit zelf een hond wilde hebben.
Na mijn studie kwam ik naar Amsterdam om bij de ING te werken. Ik woonde op een klein kwartiertje fietsen van mijn werk en omdat we flexibele werktijden hadden, mocht ik tussen de middag mijn evt. hond uitlaten. Daarnaast had ik ook elke week een middag vrij. Dit was voor mij toch wel een voorwaarde om een hond te kunnen nemen.
Toen werd het natuurlijk de vraag welk ras ik wilde hebben. De honden die ik in mijn jeugd had meegemaakt waren vooral herderachtigen en kruisingen met herders (en een Sint Bernhard die graag bij ons op schoot hing ;-). Alleen de Duitse Staande Korthaar die mijn oma eerder had, was een echte jachthond, maar deze werd ook als erfhond gehouden, niet als jachthond. Nu kende ik uit de buurt van mijn ouders een man met twee honden die ik erg interessant en leuk vond. Dit bleken Friese stabijs (of officieel Stabyhounen) te zijn. Na verder onderzoek bleek dit het ras te zijn dat ik graag wilde hebben: lief, aanhankelijk, zelfstandig en vooral niet te groot maar wel een echte hond.
Dus de stoute schoenen aangetrokken en de man met de 2 stabijs aangesproken. Na dit gesprek wist ik het zeker, ik wilde ook zo’n hond.